Hani Zaman Herşeye İlaçmış Ya !

İnsan bir ömür yalnız kalabilir gibi. Sadece şu panik atak anları olmasa. Hani zaman herşeye ilaçtı ? Hani aşklar gelir ve geçerdi ? Oysa rüzgar ile sadece biraz uzağa gidiyor ve yine bir gece ansızın seni yalnız yatağında kıskıvrak yakalıyıveriyor gibi. Sonra A yüzünden B yüzüne geçen kaset gibi sende sondan başa gidiveriyorsun ve yine ilk şarkı ve yine zaman geçmiş ve hiç birşeye çare olamamış.

Zaman geçerken farkındasın aslında canının yanmalarının ve yine farkındasın aslında geçici anestezi gibi uyukladığının. Ne zaman etkisi geçince zamanın, yine neşter atılmış yerin sancısı ve acısı taa yanıbaşında, daha da artarak yakıyor canını. Yarana sahip çıkamazken daha tekrar tekrar hayal kırıklıklarının üzerine düşmeler ve yeniden yineden ve yeniden kanayan / derinleşerek devam eden yaraların.

Bıkmaların isyana dönsede zaman zaman, isyanın aslında çaresizliğinin ta kendisi. Ne kadar büyükse isyanın o kadar sahici çaresizliğin. Nefesin olmasada bir adım atmaya yine de umudun varsa bir nefes daha olacağına, beklersin. İçinde tuttuğun nefes daraltsada seni, bütün damarlarını hissetsende ve beynin parçalanacak gibi olsada biliyorsun ki bir nefes daha var. Dünya gözü ile bir görümlüğün ve olmaz ya belki bir kelamı var kulaklarının daha duyacağı. Sırf bir umut için kolay vermeyişin o nefesi ve bırakamayışın. Bırakıversende zaten kendinden birşey kalmayacak geriye ....