Yağmurlar başladı, yine gri gökyüzü arasıra mavilikler sunuyor bize. Neyse ki, seller olmadı - kayıplar -ziyanlar... Her sonbahar girişinde olduğu gibi yine hemen botlarımı giymek istedim, uzun bir yürüyüş yaparken. Sonra yine hırkalarıma sarıldım sıkı sıkıya. İyi geliyor bana böyle sarmalamak, sarmalanmak. Kış gelince olan yapay sıcaklıkda nefes alamaz gibi hissederken, biraz üşürken içime çektiğim hava beni tekrar hayata ve şuana döndürüyor.
Seviyorum ben hafif nemli, hafif soğuk/serin ve bulutlu havaları. Kimisine kasvet versede bana huzur veriyor. Arasıra kendisinin alışık olduğumuz maviliğini gösterse de gökyüzü, birgün yine yaz geleceğinin teminatı olarak alıp cebime koyuyorum.
Sıcak kahvenin sıcaklığını daha iyi hissediyorum, aldığım nefesin derinlerde bir yerlere kadar gittiğini farkediyorum. Kendimi farkediyorum.
İyi haftalar herkese
